De Pers

Nederland is een nieuwe gratis krant rijker. Dat wil zeggen, bepaalde delen van Nederland, want in Groningen, in het oosten en het diepe zuiden van het land is het dagblad nog niet te krijgen. Dat is wel een beetje raar, vind ik. Enfin.
Ik verheugde me erg op De Pers. Als ik niet al met de trein had gehoeven, was ik er speciaal voor naar het station gegaan. Erger nog, maandagavond ben ik in slaap gevallen met de gedachte aan de nieuwe gratis krant die morgen uit zou komen en met een glimlach om mijn lippen toog ik vervolgens dromenland binnen.
En die glimlach ging tijdens het lezen niet weg. Waar ik over Sp!ts en Metro samen een halve reis tussen Utrecht en Amsterdam doe (behalve als de Spits een uitgebreid modekatern heeft), had ik De Pers bij aankomst op Amsterdam Centraal nog niet uit. En dan had mijn trein ook nog minstens tien minuten voor het station staan wachten op een vrij spoor. Sterker nog, zelfs de lange tramreis naar IJburg heb ik heerlijk zitten lezen. Pas bij de Ruisrietstraat, het eindpunt van tram 26 en het uitstappunt voor mij, las ik de laatste letter en de laatste punt en sloeg ik met een diepe zucht De Pers dicht. Wat een genot, een gratis krant waar je meer dan een uur in kunt lezen (en dan had ik al het economisch en bijna al het sportnieuws zelfs nog overgeslagen) en wat stonden er leuke en nuttige artikelen in. Korte artikelen, dat wel, maar zelfgeschreven artikelen. Weinig rechtstreekse kopieën van het ANP, interessante opiniestukken en columns (maar mag die grijnzende Hans Wiegel weg?), spannend nieuws over het Leger des Heils (wat volgens critici oud scheen te zijn, maar voor mij was het een eyeopener), een leuke cartoon en grappige kleine berichtjes onderaan de pagina. Verder was de layout ruim en rustig en tevens strak en modern en zag het er erg professioneel uit. Als een echte krant eigenlijk.
Goh. Maar ik kan toch helemaal niet de Volkskrant opzeggen?

Drie uur, radionieuwsdienst verzorgd door het ANP

Veel meisjes van vijf willen later prinses worden. Of moeder. Een enkeling droomt van juffrouw of kapster en heel misschien zelfs van brandweervrouw, maar prinses... voor veel meisjes de ultieme baan. En als die meisjes groot geworden zijn, en allang weten dat prinses worden voor maar heel weinigen is weggelegd, blijven ze die droom koesteren. Ze zijn gelukkige kapsters, docenten en brandweervrouwen geworden en denken glimlachend terug aan hun jongemeisjesdroom. Prinses zullen ze nooit worden en daar hebben ze zich bij neergelegd.Ik wilde geen prinses worden, maar nieuwslezeres. Ik wist echter al vrij snel dat de kans dat dat zou lukken bijna net zo groot was als eindigen in een koets met een gouden kroon op. Door een microfoon aan de mensen thuis vertellen wat er in de wereld gebeurde, met een stem die iedereen dan zou kennen, dat leek me geweldig. Hoe je nieuwslezeres kon worden, wist ik eigenlijk niet zo goed, maar ik hoopte op veel geluk en ging ondertussen iets cultureels studeren. Maar daarna ook journalistiek en voor ik het wist, stuitte ik tijdens een research op een website waarop een oproep voor nieuwe nieuwslezers stond. Mijn adem stokte ervan... zou het dan toch? Ik mailde, maar hoorde niks en ik legde me erbij neer. Tot ik vorige week ineens gebeld werd. Of ik een leestest wilde doen. Voor het ANP. Het ANP! De organisatie die heel veel nieuwsbulletins verzorgd!Vandaag was het zover. Het begon allemaal heel goed en na twee keer een officieel nieuwsbulletin gelezen te hebben, zei de meneer achter de knoppen: 'Nou, jij hebt het in je!' Ik blij natuurlijk, maar er kwam een grote 'maar'. Het moest levendiger en aan het eind van de zinnen omhoog in plaats van omlaag en ik moest overdrijven en me inleven en het vertellen ipv oplezen en het klonk allemaal zo redelijk en ook alsof ik dat best kon, maar het ging niet en het werd steeds maar een klein beetje beter ipv van heel erg veel beter en de meneer zei er steeds niks meer van en toen ineens hield ie ermee op en zei hij: 'Nou, we gaan deze laatste take maar es met een paar mensen beluisteren en dan hoor je van ons'. In de gang bracht ik nog uit dat ik heel hard ging duimen en nog harder ging oefenen, maar ik durfde niet te zeggen dat ik het vreselijk graag wilde, want ik deed tenslotte niet mee aan X-factor (dat programma is echt niet goed voor je zelfvertrouwen, want ik durf nou nooit meer te zeggen dat ik iets goed kan, want misschien lijd ik wel aan net zoveel zelfoverschatting als al die mensen op tv!) en toen ik in de stromende regen naar het station liep, met gebogen hoofd, kon ik het natuurlijk ineens wel heel goed.Ik vrees dat mijn droom nieuwslezeres te worden, hetzelfde lot beschoren is als de prinsessendroom van al die meisjes. Ik ga het voorlopig niet worden, vrees ik, maar ik blijf erover dromen...

De staatssecretaris en het kind

Melanie Schultz over kind en baan in het Volkskrant Magazine van vandaag:

'Ook de vakantie. Onze laatste reis voordat Philippa geboren werd, ging naar het oerwoud van Ecuador en de Galapagoseilanden. Deze zomer zijn we niet verder dan Mallorca gekomen. Dat verlies aan vrijheid is wel een hele overgang.'

Arme, árme Melanie!

Karien van Gennip over kind en baan in het Volkskrant Magazine van vandaag:

'Maar de vakantie met de kinderen was wel heel zwaar. Na twee weken Frankrijk ben je uitgeput. Gelukkig hebben mijn schoonouders toen drie dagen opgepast zodat wij nog even samen konden uitrusten.'

Arme, árme Karien!

Melanie Schultz:

'Ik vraag me af of Philippa beter af was geweest als ze mij zeven dagen per week om zich heen had gehad. (...) Ik zou haar als ik altijd thuis was, een stuk vaker afwimpelen. Ik zou er vaker genoeg van hebben.'

Arme, árme Philippa!

Karien van Gennip:

'Eén kind vonden wij te doen. Maar daarna kwam de tweeling en dat was wel extra heftig. Dan zijn er echt momenten dat je denkt: waar ben ik aan begonnen?'

Arme, árme kindertjes Van Gennip!

Alles goed en wel. Ik ben er erg voor dat vrouwen gewoon kunnen blijven werken als ze kinderen hebben. Maar kinderen zijn potverdomme geen leuk tijdverdrijf of gebruiksvoorwerp dat je kan inzetten wanneer dat jou uitkomt. Een kind verdient alle tijd en alle aandacht en moet zich kunnen ontplooien onder de wijde vleugels van vader en moeder. Een kind néém je niet, een kind krijg je en daar kies je voor. En daar moet je dan misschien dingen voor laten. Sterker nog, daar móet je dingen voor laten, want anders is het niet te doen. Niet voor jou als ouder (want goed functioneren na de zoveelste slapeloze nacht is ook moeilijk) en al helemaal niet voor het kind. Een kind moet kind kunnen zijn en 's nachts kunnen huilen, de bank volkladden met lippenstift of de lego niet willen opruimen. En daar moet je als ouder de ruimte voor hebben. En dan past een baan als staatssecretaris misschien niet, nee.

Lieve Melanie en Karien, ik heb er bewondering voor dat jullie staatssecretaris zijn en dat ook met hart en ziel doen, maar alsjeblieft: doe niet alsof je kinderen een last zijn, die eigenlijk niet passen bij dat zware werkende bestaan. Het is een kwestie van keuzes maken en volgens mij zijn jullie kinderen het bewijs van die van jullie. Misschien moet je je baan daarop aanpassen, in plaats van andersom.

Paris Hilton en haar geit

Van sommige nieuwsberichten krijg ik jeuk. Vooral van de inhoud. Maar ook vanwege het feit dat ze de krant überhaupt halen. Neem nu het volgende bericht uit de Telegraag van afgelopen zaterdag:

Paris begraaft geit naast Marilyn Monroe
door onze redactie

AMSTERDAM - Dierenvriend Paris Hilton heeft een laatste rustplaats gevonden voor haar lieve geitje Billy en nog wel naast haar grote idool Marylin Monroe! Haar huisdier wordt begraven in het Westwood Memorial Park in Los Angeles.

Monroe-fans zijn woedend op de 25-jarige blondine. Waar haalt Paris het lef vandaan haar harige vriend naast de legende te leggen?

Normale mensen begraven hun huisdier in de achtertuin, maar voor de rijke erfgename gaat dat absoluut niet op. Paris heeft zelfs een gospelkoor geboekt om een optreden te verzorgen tijdens de begrafenis van haar Billy in de Christelijke kerk in Los Angeles.

Het is niet de eerste keer dat Paris zich de woede van Monroe-fans op de hals haalt. Eerder liet Hilton al van zich horen: "Elke tien jaar staat er een blond icoon op, zoals Marilyn Monroe of prinses Diana. Op dit moment ben ik die icoon. Ik ben de nieuwe Marilyn."

Daar zakt je toch de broek van af?

Bron: www.telegraaf.nl

Mannen en voetbal

Ik ben er nog lang niet over uitgepraat. Gisteren was natuurlijk Frankrijk-Portugal, maar vanwege een etentje en een zenuwslopende, bloedhete en vertraagde treinreis, kon ik de wedstrijd niet zien. Niet dat ik anders wel gekeken had, maar de uitslag wilde ik toch wel verdomd graag weten. Dus toen ik bezweet, maar tegelijkertijd klappertandend, want er was toch wel ineens een koud windje, op het Zwolse station stond om 1 uur 's nachts, vroeg ik natuurlijk aan de jongen naast me: 'Weet jij wat Frankrijk-Portugal is geworden?' Want het was een jongen, dus hij zou het wel weten, zo redeneerde ik. Ook heel seksistisch, maar toch logisch. Hij keek me aan alsof hij water zag branden. Repeat: Hij keek me aan alsof hij water zag branden. Nu zou dat natuurlijk kunnen omdat hij van Mars kwam, of op de één of andere andere manier niet op de hoogte was van het WK-voetbal, maar gezien de gekte in Nederland kon ik me dat toch bijna niet voorstellen. De enige reden voor zijn ongelovige en glazige blik kon dan toch alleen maar zijn dat ik vrouw was en vroeg naar een voetbaluitslag, waarbij ik de twee spelende partijen ook nog foutloos mijn mond uit kreeg! Ik keek hem natuurlijk triomfantelijk aan en wilde bijna achteroverleunen met mijn armen over elkaar, maar deed dat niet uit angst hem te intimideren. En bovendien, moest ik in stand houden wat hij zojuist had aangericht? Een scheve voetbalverhouding tussen man en vrouw?

'Frankrijk heeft gewonnen', zei hij. '1-0. Maar dat heb ik ook maar van horen zeggen.' Hij bleek bij nader inzien ook meer van het hockey te zijn...

Voetbal is voor mannen...

Ik keek naar Nederland-Portugal in de GK (dat is de Gemeenschappelijke Kamer in studentenhuizen, maar dat wist ik ook niet) van het huis van mijn broer, samen met zijn al dan niet corpsballen-vriendjes en -huisgenoten. Al dan niet, zeg ik, want hij zit dan wel bij het corps, maar zijn huisgenoten niet allemaal en bovendien, om dat misverstand ook even uit de weg te helpen, is mijn broer geen prototype lullo met een mat, gaatjeschoenen en een dasje om. Integendeel.
Maar goed, ik zat daar dus als enige meisje tussen al dat manvolk en droeg ook slechts een oranje zonnebril, in plaats van een compleet bijpassende outfit, zoals de mannen. Ik had er zin in, zag het wel zitten, want ik ben toch echt geen nono op het gebied van voetbal en ik voelde toch een grote drang om die kennis tentoon te spreiden bij de mannen. Ik schreeuwde dan ook het hardst, deelde meer kaarten uit dan Ivanov, dronk bier als een dolle, wist wanneer het buitenspel was, heb Figo zowat het veld uitgevloekt, sprong op de bank en huilde om Van der Sar. Ik deed mee, was geen meisje dat verveeld op de bank haar nagels zit te vijlen terwijl haar vriend in de beeldbuis zit. Ik was zeer trots op mijn briljante supportersgedrag, dat moest de mannen toch deugd gedaan hebben!
Triomfantelijk keek ik na de bloedstollende wedstrijd om me heen naar de zielige hoopjes man die er over gebleven waren. En wat zei die ene met die mat en die gympjes? ' 't Is toch echt wel iets voor mannen, hè meisje? Maar ik heb genoten van je analyses.' Fijn. Bedankt. Mannen!

Rammelende eierstokken?

Een paar dagen geleden schreef Sjoukje over Ronald Plasterk en zijn column waarin hij pervoor pleit dat Nederlandse vrouwen eerder kinderen zouden moeten krijgen. Ik heb al jaren rammelende eierstokken. De eerste keer dat ik me dat realiseerde, was ik zestien. Okee, dat was misschien wat vroeg, en het was misschien ook geen échte kwestie van echt-kinderen-willen-krijgen, maar toen ik op die warme avond in augustus mijn piepkleine, pasgeboren nichtje in mijn armen hield, kreeg ik een heel speciaal gevoel in mijn onderbuik en ik wist: ik wil kinderen. Nu! Ik dacht er maar even niet over na dat ik nog nooit een jongen gezoend had, maar dat deed er op dat moment ook niet toe. Ik voelde heel oprecht dat ik vrouw was en dat k kinderen kon, en wilde krijgen.

En dat gevoel is eigenlijk nooit weggegaan sinsdien. Ik wil kinderen. Maar toch... niet nu nog. En De lange oppasdagen op mijn o zo schattige neefje die altijd lief en zoet was en nooit krijsde, gaven mij desondanks toch het gevoel van: nee, dat wil ik nu nog niet. Zeurende kinderen in de supermarkt, gillende kinderen op tv bij de nanny van Eerste Hulp bij Opvoeden (laten ze eerst die ouders trouwens eerst eens zelf opvoeden... waarom mogen sommige mensen überhaupt kinderen krijgen als ze niet eens weten hoe ze zo'n hummel fatsoenlijk groot moeten brengen?)... heel leuk, kinderen, maar nu nog niet. Want ik wil eerst mezelf eens goed leren kennen. Want hoe kun je een kind dingen leren over het leven, als je het eerst zelf nog goed moet ervaren?
En bovendien wil ik een werken, zelfstandig zijn, helemaal alleen mijn eigen geld verdienen en helemaal alleen functioneren in de maatschappij. En daar kan ik nog helemaal geen kind bij gebruiken.

Toch kijk ik wel eens met weemoed naar jonge meisjes die wel nu al een kind hebben. Die tot hun 16e op school zaten, op hun 17e hun jeugdliefde leerden kennen en tot hun 21 werkten om daarna een baby te krijgen. En vaak snel daarna nog eentje. Zij hebben al gewerkt. En van het leven geproefd. Zij kunnen nu al kinderen krijgen. En voelen misschien niet die gekke ambitie die ik wel voel om te willen werken en de wereld te willen ontdekken. Is die ambitie ons ook niet een beetje opgelegd? We moeten carrière maken. Kinderen kunnen later wel. De maatschappij wil het liefst dat we een combi maken van kind en werk. Dus de kinderen in de crèche op gezette tijden. Want anders moeten we van kamerlid Sharon Dijksma ons studiegeld terugbetalen. Ik wil mijn kinderen helemaal niet op een crèche. Maar ik wil ook niet vijf dagen per week thuiszitten, zogenaamd 'fulltime moeder' zijn (ben je dat niet sowieso altijd, als je moeder bent?). Hoe moet dat dan toch?

Over dat soort vragen kan ik me, net als Sjoukje, oprecht zorgen maken. Toch eerst maar eens die twee essays afmaken die er nog liggen. Kinderen komen later wel.