Voetbal is voor mannen...

Ik keek naar Nederland-Portugal in de GK (dat is de Gemeenschappelijke Kamer in studentenhuizen, maar dat wist ik ook niet) van het huis van mijn broer, samen met zijn al dan niet corpsballen-vriendjes en -huisgenoten. Al dan niet, zeg ik, want hij zit dan wel bij het corps, maar zijn huisgenoten niet allemaal en bovendien, om dat misverstand ook even uit de weg te helpen, is mijn broer geen prototype lullo met een mat, gaatjeschoenen en een dasje om. Integendeel.
Maar goed, ik zat daar dus als enige meisje tussen al dat manvolk en droeg ook slechts een oranje zonnebril, in plaats van een compleet bijpassende outfit, zoals de mannen. Ik had er zin in, zag het wel zitten, want ik ben toch echt geen nono op het gebied van voetbal en ik voelde toch een grote drang om die kennis tentoon te spreiden bij de mannen. Ik schreeuwde dan ook het hardst, deelde meer kaarten uit dan Ivanov, dronk bier als een dolle, wist wanneer het buitenspel was, heb Figo zowat het veld uitgevloekt, sprong op de bank en huilde om Van der Sar. Ik deed mee, was geen meisje dat verveeld op de bank haar nagels zit te vijlen terwijl haar vriend in de beeldbuis zit. Ik was zeer trots op mijn briljante supportersgedrag, dat moest de mannen toch deugd gedaan hebben!
Triomfantelijk keek ik na de bloedstollende wedstrijd om me heen naar de zielige hoopjes man die er over gebleven waren. En wat zei die ene met die mat en die gympjes? ' 't Is toch echt wel iets voor mannen, hè meisje? Maar ik heb genoten van je analyses.' Fijn. Bedankt. Mannen!