Mannen en voetbal

Ik ben er nog lang niet over uitgepraat. Gisteren was natuurlijk Frankrijk-Portugal, maar vanwege een etentje en een zenuwslopende, bloedhete en vertraagde treinreis, kon ik de wedstrijd niet zien. Niet dat ik anders wel gekeken had, maar de uitslag wilde ik toch wel verdomd graag weten. Dus toen ik bezweet, maar tegelijkertijd klappertandend, want er was toch wel ineens een koud windje, op het Zwolse station stond om 1 uur 's nachts, vroeg ik natuurlijk aan de jongen naast me: 'Weet jij wat Frankrijk-Portugal is geworden?' Want het was een jongen, dus hij zou het wel weten, zo redeneerde ik. Ook heel seksistisch, maar toch logisch. Hij keek me aan alsof hij water zag branden. Repeat: Hij keek me aan alsof hij water zag branden. Nu zou dat natuurlijk kunnen omdat hij van Mars kwam, of op de één of andere andere manier niet op de hoogte was van het WK-voetbal, maar gezien de gekte in Nederland kon ik me dat toch bijna niet voorstellen. De enige reden voor zijn ongelovige en glazige blik kon dan toch alleen maar zijn dat ik vrouw was en vroeg naar een voetbaluitslag, waarbij ik de twee spelende partijen ook nog foutloos mijn mond uit kreeg! Ik keek hem natuurlijk triomfantelijk aan en wilde bijna achteroverleunen met mijn armen over elkaar, maar deed dat niet uit angst hem te intimideren. En bovendien, moest ik in stand houden wat hij zojuist had aangericht? Een scheve voetbalverhouding tussen man en vrouw?

'Frankrijk heeft gewonnen', zei hij. '1-0. Maar dat heb ik ook maar van horen zeggen.' Hij bleek bij nader inzien ook meer van het hockey te zijn...